Jip liep in de tuin en hij verveelde zich zo. Maar kijk, wat zag hij daar? Een klein gaatje in de heg. Wat zou er aan de andere kant van de heg zijn, dacht Jip. Een paleis? Een hek? Een ridder? Hij ging op de grond zitten en keek door het gaatje. En wat zag hij? Een klein neusje. En een klein mondje. En twee blauwe oogjes. Daar zat een meisje. Zij was net zo groot als Jip. ‘Hoe heet je?’ vroeg Jip. ‘Janneke,’ zei het meisje. ‘Ik woon hier.’ ‘Gisteren woonde je nog niet hier,’ zei Jip. ‘Vandaag woon ik hier,’ zei Janneke. ‘Kom je met mij spelen?’‘Ik zal door het gat kruipen,’ zei Jip. En hij stak eerst zijn hoofd door het gat. En toen zijn ene arm. En toen zijn andere arm. En toen zat hij vast. En Janneke trok aan zijn ene arm. En toen aan zijn andere arm. Maar het hielp niet. Jip zat vast. En Jip huilde. En hij gilde. Daar kwam Jips vader aangelopen in het ene tuintje. En Jannekes vader kwam aanlopen in het andere tuintje. En samen hielpen zij Jip weer terug. ‘Zo,’ zei Jips vader, ‘nu heb je een buurmeisje. Maar je moet eerst netjes de voordeur uit gaan en bij Janneke de voordeur in. Dan mag je samen spelen.’ En zo gebeurde het. Jip en Janneke speelden samen. De ene dag in Jips tuintje. De andere dag in Jannekes tuintje. En zijspeelden vader en moedertje.